موسیقی ما - حالا چند سالی است که از خاموشی «محمدرضا لطفی» - پیر قلندوار- می‌گذرد؛ اما می‌توان این رفتن را فراموش کرد؛ به همان روزهایی فکر کرد که صبح زود از شمالِ تهران به خیابان حقوقی می‌آمد و درِ مکتب‌خانه‌اش را راسِ ساعت 7 صبح باز می‌کرد؛ می‌نشست پشتِ میز بزرگش در اتاقِ‌ سمتِ راستی، سیگار مارلبورویش را روشن می‌کرد و می‌گذاشت میانِ انگشتانش و به رتق و فتقِ کارهای مکتب‌خانه می‌‌رسید تا شاگردانش از راه برسند و با آن شلوارِ کردیِ معمولاً سفیدش، بنشیند روی مخده، سازش را دستش بگیرد و آرام آرام بنوازد. گاهی هم روزنامه‌نگاران و خبرنگاران را بپذیرد و صحبت‌هایی کند که هزار غوغا از آن بیرون بیاید...